Iemand afgeven die je dierbaar is zal nooit wennen, het is een pijn die je tot diep in je ziel voelt. Hoe graag je ook zou willen, je kunt de situatie niet omdraaien, tegenover de dood staan we machteloos, hier hebben we geen vat op.
Ik heb ondertussen al veel rouwprocessen doorleefd, je zou bijna kunnen zeggen dat ik rouwdeskundige ben en er goed mee om kan gaan. En toch … deze Coronatijd heeft me doen voelen wat het met me doet als iemand heel onverwacht, door dit virus, uit het leven wordt genomen.
Je vraagt je af waarom? Wat is hier de zin van?
Een moeder die, in zo’n angst leeft om met het virus besmet te zijn en anderen eventueel te kunnen besmetten, stapt uit het leven.
Een vader die nog zoveel te betekenen heeft voor zijn twee kinderen, twee jongvolwassenen die daarnaast al op veel te jonge leeftijd hun moeder hebben moeten afgeven. Hoe kan dit virus, een man die gezond, optimistisch en gelukkig door het leven gaat, weghalen? Dit vind ik onrechtvaardig, ik kan dit ook niet vatten.
Als medium kom ik bijna dagelijks in contact met de dood. Ik weet dat er leven is na de dood en dat de ziel verder leeft in een voor ons onzichtbare wereld. Dit neemt mijn angst voor de dood weg, omdat ik weet dat de dood een doorgang is naar een nieuw leven, naar een vernieuwd bewustzijn.
Het zwaarste stuk in mijn werk is de pijn voelen van de nabestaanden die in diepe rouw achterblijven. Om als medium te kunnen ‘werken’ moet ik mijn gevoel helemaal openzetten. Ik heb deze pijn zelf al zo vaak gevoeld dat ik weet wat de ander doorleeft en dit raakt me vaak heel diep. Ik moet op zulke momenten goed bij mezelf, in mijn kern blijven, om niet mee te gaan in hun emotie.
En dan sterven er door deze Corona mensen in mijn directe omgeving waardoor ik plots weer door een eigen rouwproces ga. Weer moet ik deze pijn helemaal doorvoelen, ik krijg mijn gevoel niet meer afgesloten. Ik leef met deze families mee en ik moet ook weer afscheid nemen van een bijzonder iemand.
Woorden schieten altijd tekort als ik dit verdriet van de familie zie. En daar sta je dan in deze Corona tijd op afstand van de familie en met een mondmasker op. Je wil zo graag iemand vastpakken en troosten maar je staat erop te kijken. Het verdriet gaat door merg en been.
Ik heb ondertussen geleerd dat rouwen heel belangrijk is en dat alle emoties er mogen zijn. Je mag deze emoties niet onderdrukken want vroeg of laat zal deze pijn heftiger naar boven komen. Ik heb in het verleden geprobeerd deze gevoelens te negeren doordat ik mijn verdriet niet aan de buitenwereld durfde te tonen. Als gevolg kwam ik hierdoor in een depressie.
Voor mij valt er geen termijn te kleven op rouwen. Men zegt wel eens dat een rouwperiode ongeveer drie jaar duurt. Echter, is elk rouwproces anders. Het is afhankelijk van je relatie met de overledene en zodra het rouwproces over is, blijft het levenslange gemis.
Ik leef mee met iedereen die nu door dit proces heengaat. Om een ‘gezond’ rouwproces te kunnen ingaan is het afscheid nemen van groot belang. Toch weet ik dat elke ziel voor zijn stervensproces kiest, en dat we nooit alleen sterven. Ik heb het rouwproces van mijn vader en mijn zus niet kunnen afsluiten, omdat ik geen afscheid had genomen. Toen zei mijn vader vanuit het hiernamaals: sterven doe je nooit alleen!
Het leven is één afscheid. Wees dankbaar voor iedereen die je ontmoet in je leven, ook al is deze ontmoeting maar voor even!