De ontwikkeling van spiritualiteit
Spiritualiteit ontwikkelt zich niet van de ene op de andere dag. Het is geen rechte lijn omhoog, maar een kronkelend pad met perioden van stilstand om te voelen, te integreren en om los te laten. Soms loop je in cirkels, soms sta je stil, en soms word je teruggegooid naar wat je dacht al lang geheeld te hebben. Maar juist dat is onderdeel van de reis.
Wat we als ‘spirituele groei’ ervaren, is vaak verweven met periodes van verwarring, verdriet of onthechting. Juist in die momenten wordt de verbinding met het diepere weten in onszelf geboren. Het is alsof het leven ons zachtjes of soms ruw, vraagt om lagen van oude overtuigingen, angsten en patronen los te laten. Zodat we kunnen zakken in wie we werkelijk zijn.
De eerste roep.
Voor veel mensen begint hun spirituele weg na een plots overlijden van iemand die heel dierbaar is, of door een burn-out, ziekte of ander kantelpunt. Er komt een verlangen naar rust, meer zingeving of healing. We gaan op zoek en zoeken buiten onszelf naar antwoorden: in boeken, leraren, rituelen. En dat is begrijpelijk. In een wereld vol onrust is het fijn om iets te hebben dat richting geeft. Het biedt houvast.
Maar na verloop van tijd verandert dat zoeken. We beginnen te luisteren, stiller te worden, te vertrouwen op dat wat niet in woorden te vatten is. De weg naar binnen opent zich. En we ontdekken dat de antwoorden die we zo wanhopig buiten onszelf zochten, altijd al in ons lagen te wachten. In onze stilte, in ons hart.
Leven in overgave.
Wat ik telkens opnieuw ervaar, bij mezelf en bij de mensen die ik mag begeleiden, is dat spiritualiteit zich verdiept wanneer je durft te zakken in het niet-weten, in het onbekende. Wanneer je je durft over te geven aan iets groters dan jezelf, aan iets wat niet tastbaar is. Niet als ontsnapping aan het leven, maar juist om er volledig in aanwezig te zijn. Met een open hart en je beide voeten op de grond.
Spiritualiteit betekent voor mij niet zweverig zijn, maar juist verankeren. Steeds opnieuw thuiskomen in je lichaam, in je adem, in je intuïtie. Niet alleen als het leven mooi en licht voelt, maar juist ook op de momenten waarop het donker is. Juist dan. Want daar, in de rauwheid van het leven, groeit je ziel.
Hoe meer je aanwezig kunt zijn in het moment, hoe helderder je voelt wat klopt. En dat is, denk ik, waar het uiteindelijk om draait: een afgestemd leven, in verbinding met je innerlijke leiding. Het vraagt oefening, vertraging en de bereidheid om stil te zijn in een wereld die voortdurend roept.
Spiritualiteit ontwikkelt zich dus niet in het denken, maar in het durven voelen. In het oefenen om te luisteren naar de fluistering van je ziel, ook als de buitenwereld schreeuwt. Het is geen eindbestemming, maar een voortdurende afstemming om steeds weer opnieuw, te kiezen voor verbinding met jezelf.
En hoe meer je die innerlijke afstemming toelaat, hoe meer het leven zich als vanzelf ontvouwt. Niet zonder uitdagingen, maar wel met een diepe, stille vreugde vanbinnen. Een weten, dat niet te verklaren is, maar wel voelbaar:
Ik ben op de juiste plek. Ik ben thuis.