Als iemand die je liefhad ervoor kiest om uit het leven te stappen, staat je wereld stil.
Soms zie je het aankomen als eindpunt van een lange, stille strijd die zich vooral vanbinnen afspeelde. Soms komt het totaal onverwacht als een donderslag bij heldere hemel. Je blijft niet alleen met tranen achter, maar ook duizend-en-één vragen.
Waarom? Had ik het kunnen zien? Heb ik iets gemist?
Je blijft achter met een hart vol gemis. Misschien ook met schuld, verwarring, onbegrip, boosheid. Of juist… alleen maar stilte.
In de vele gesprekken die ik als medium mag voeren met zielen die uit het leven zijn gestapt, voel ik steeds opnieuw hetzelfde: hun pijn was te groot geworden, hun binnenwereld te donker.
Ze konden het niet langer dragen en zagen geen andere uitweg.
En toch… zelfs in die wanhoop, die me steeds diep raakt, voel ik liefde.
Niet zelden dachten ze werkelijk dat hun naasten beter af zouden zijn zonder hen. Dat hun worsteling een last was voor hun omgeving. Hun keuze was een uitweg uit iets waarin ze zichzelf verloren waren.
Ik veroordeel hun keuze niet.
Sterker nog, ik respecteer hun moed.
Zoals een overleden collega tijdens een mediumschapavond doorkwam en zijn collega’s bedankte voor hun steun. Hij zei: “Jullie konden me niet helpen, maar jullie waren er wel als steun in mijn donkere periode.”
Dat besef brengt troost.
Voor veel nabestaanden is het helend om te horen dat de beslissing al langer in hen leefde. Dat het niet lag aan wat jij wel of niet deed.
Is zelfdoding een onderdeel van onze zieleweg?
Soms wel. Elke ziel kent haar eigen stervensproces, en in sommige incarnaties is zelfdoding onderdeel van dat pad. Niet als falen, maar als ervaring.
Toch blijft de vrije wil altijd bestaan en blijft het een keuze van dat moment.
Het is niet enkel voor de ziel een spirituele ervaring maar ook voor de nabestaanden.
Toen een vriend van ons uit het leven stapte, heb ik jaren met schuldgevoel rondgelopen.
De avond ervoor gingen we stappen met vrienden.
Ik wist dat hij het moeilijk had met zijn scheiding. Maar ik vroeg er niet naar.
We zouden het gezellig maken…
Nu laat ik geen moment voorbijgaan zonder écht te vragen hoe het gaat, als ik voel dat iemand worstelt.
Die ervaring heeft mijn kijk op vriendschap veranderd.
Het werd mijn spirituele les.
Sommige zielen vertrekken plots, in een impulsief moment. Ook dat is een ervaring, al is het niet altijd voorbeschikt.
Er is ruimte binnen de blauwdruk en altijd liefde.
Hoe gaat het verder, aan de andere kant?
Misschien vraag je je af waar ze nu zijn.
Of het goed met ze gaat, of ze spijt voelen en of ze nog bij je zijn.
Wat ik mag ervaren is dat er geen oordeel is aan de andere zijde, geen straf
Integendeel. Ze worden opgevangen in een veld van geborgenheid. Er is begrip, ruimte en rust.
Ze worden geholpen hun ervaringen te verwerken, om weer in balans te komen, iets wat hier vaak niet meer lukte.
Sommigen komen reeds snel door bij hun geliefden. Hun energie voelt licht aan, hun boodschappen troostend. Ze zijn verlost van hun lijden.
Hun enige pijn?
Dat wij hier blijven hangen in het trauma van hun heengaan.
Rouwen na zelfdoding is anders.
Misschien voel je schaamte om over hun dood te praten. Of het gevoel dat je gefaald hebt. Of juist een vreemde rust, omdat je wist hoe moe gestreden ze waren.
Alles wat je voelt mag er zijn.
Er is geen juiste manier om te rouwen.
En ook al voelt het soms alsof je het had moeten voorkomen:
Jij draagt hun keuze niet.
Jij hebt gesteund.
Jij hebt geprobeerd.
En dat is genoeg.
Het verlies verandert je, maar het vernietigt je niet.
En langzaam, heel langzaam komt er een dag waarop je weer kunt ademen zonder schuld. Waarop je weer mag leven.
Niet ondanks hen, maar ook voor hen.
Misschien herken je je eigen verhaal, of dat van iemand dichtbij..
Voel je vrij om te reageren, of deze blog te delen.